Kültür. Psikoloji. Seyahat.

Nasip edene şükür. Nihayet Karadeniz'i de uzun uzun gezebildik. Yetti mi? Hayır tabi. Karadeniz öyle üç beş günde bitirilecek gibi değil. Biz yaklaşık on gün dolaştık ama benzer yerleri mecburen atladık. Yoksa en az bir on gün daha o yeşilliklerin içinde kaybolmalıydık; ama eminim artı on gün de yetmeyecekti :) Tadını çıkararak, şelalenin yanında çay içerek, bir tepede sohbet ederek geçirebilmek en güzeli olurdu. Ancak zaman azlığı nedeniyle gittiğimiz yerlere hızlıca bakıp oralardan hemen ayrılmak zorunda kaldık. Demem o ki özellikle İstanbul gibi yeşil ve temiz havanın çokça özlendiği bir şehirden geliyorsanız; Karadeniz illerine doymak pek mümkün değil. Yine de ne yapıp edin ara ara kaçın oralara. Rota  Seyahat öncesi sağlam bir rota ve zaman planlaması oluşturmak lazım. Peki buna her zaman uymak mümkün oluyor mu? Olmuyor tabi. Ama en azından takribi olarak da olsa ne zaman nereden ayrılacağınızı bilmek sizi biraz daha dikkatli davranmaya zorluyor.  Biz iki aile gittik. Tabloya,

  Doğu Karadenize doğru gittikçe daha çok yeşille karşılaşıyor, daha çok hayret ediyor ve daha çok hayran kalıyorsunuz. Turda ikinci şehrimiz Ordu’ydu. Önce Perşembe Yaylasına gittik. Belirtmek gerekir ki çok meşhur olan yerler her zaman çok güzel olmuyor. Perşembe Yaylası da onlardan biriydi. “Görülmesine gerek yok.” demiyorum ama görmezseniz çok şey de kaybetmiş olmazsınız. Uçsuz bucaksız çimenlikler, otlayan koyunlar ve inekler görülesi. Ama yaylayı, yaylalıktan çıkaran yapılaşma Karadeniz’in pek çok yerinde olduğu gibi Perşembe Yaylasında da can sıkıcı. Asıl macera bundan sonra başlıyor. Aybastı Yaylasından sonra bir tanıdığı ziyaret etmek için Ordunun çok yüksek bir yaylasına doğru yola koyulduk. Ama ne yoldu. Navigasyonun azizliğine uğradık. Neredeyse dört saat Tokat ’ın bütün köylerinden dolaşarak yaylaya ulaşmaya çalıştık. Öyle dik yokuşlardan gittik ki maazallah tekerleğimize bi şey olsa uçurumdan aşağı düşecektik. Düşünün ki uçakla gidilecek yüksekliklere biz arabayla