Kültür. Psikoloji. Seyahat.

Doğuya gittikçe yeşillik ve koca koca ormanlar daha çok sarmalıyordu bizi. Her arabaya binişimizde dışarıyı çıkıp uzun uzun yeşili yolu çekmek istiyorduk. Yaylalar, şelaleler ve vadiler arasında seçim yapınca daha Karadeniz turunu mecburen kısaltıyoruz. Merkezdeki Gülbahar Hatun Camii’ni gördük ve Sümela’ya çıktık. Sümela Manastırı müthiş bir yapı. Nasıl ve hangi motivasyonla yapılmış? Hayran olmamak mümkün değil. Kendinizi Taht Oyunlarının (Games of Thrones) setinde sanıyorsunuz. Manastır; rivayete göre Bizans İmparatoru I.Theodosius zamanında (375-395) Atina’dan gelen Barnabas ve Sophranios isimli iki rahip tarafından kurulmuş. Sümela Manastırı’nın şimdiki durumuyla varlığını 13'üncü yüzyıldan itibaren sürdürdüğü bilinmektedir. Meryem Ana adına kurulan manastırın "Sümela" adını "siyah" anlamına gelen "melas" sözcüğünden aldığı söylenmektedir. Bu ismin manastırın kurulduğu koyu renkli Karadağlar’ dan geldiği düşünülmekte ise de Sümela kelime

  Doğu Karadenize doğru gittikçe daha çok yeşille karşılaşıyor, daha çok hayret ediyor ve daha çok hayran kalıyorsunuz. Turda ikinci şehrimiz Ordu’ydu. Önce Perşembe Yaylasına gittik. Belirtmek gerekir ki çok meşhur olan yerler her zaman çok güzel olmuyor. Perşembe Yaylası da onlardan biriydi. “Görülmesine gerek yok.” demiyorum ama görmezseniz çok şey de kaybetmiş olmazsınız. Uçsuz bucaksız çimenlikler, otlayan koyunlar ve inekler görülesi. Ama yaylayı, yaylalıktan çıkaran yapılaşma Karadeniz’in pek çok yerinde olduğu gibi Perşembe Yaylasında da can sıkıcı. Asıl macera bundan sonra başlıyor. Aybastı Yaylasından sonra bir tanıdığı ziyaret etmek için Ordunun çok yüksek bir yaylasına doğru yola koyulduk. Ama ne yoldu. Navigasyonun azizliğine uğradık. Neredeyse dört saat Tokat ’ın bütün köylerinden dolaşarak yaylaya ulaşmaya çalıştık. Öyle dik yokuşlardan gittik ki maazallah tekerleğimize bi şey olsa uçurumdan aşağı düşecektik. Düşünün ki uçakla gidilecek yüksekliklere biz arabayla